Περιδιαβαίνοντας κανείς στη Δρυνιά, παρατηρεί πως μερικοί κάτοικοί της εξακολουθούν να ασχολούνται με την ελαιοκαλλιέργεια. Ο επισκέπτης της Δρυνιάς, ανάλογα με την εποχή που θα βρίσκεται στο χωριό, θα δει τους αγρότες να ασχολούνται και με μια καλλιεργητική εργασία, γι' αυτό ίσως τους δει να ασχολούνται με τη φροντίδα του εδάφους, ίσως με το κλάδεμα των ελαιόδεντρων ή με το μάζεμα των καρπών από τα δέντρα τους.
Μια από τις πρώτες καλλιεργητικές φροντίδες των ελαιοκαλλιεργητών είναι η κατάλληλη προετοιμασία του εδάφους με τον εμπλουτισμό του με θρεπτικά συστατικά αλλά και την απαλλαγή του από ζιζάνια.
Σημαντική εργασία για την παραγωγικότητα των ελαιόδεντρων είναι το κλάδεμά τους, το οποίο γίνεται είτε στις αρχές της άνοιξης, είτε κατά την περίοδο της συγκομιδής. Κατά τη διαδικασία του κλαδέματος, κόβονται όσα κλαδιά κρίνονται περιττά, έτσι ώστε να παραμείνουν στο δέντρο μόνο οι καρποφόροι κλάδοι.
Όσον αφορά στο πότισμα των ελαιόδεντρων, αυτό πρέπει να γίνεται με ιδιαίτερη προσοχή. Οι ελιές δεν χρειάζονται συχνό πότισμα αλλά είναι καθοριστικής σημασίας τόσο για την αύξηση της παραγωγής τους όσο και για την ποιότητα των καρπών τους, η σωστή άρδευσή τους κυρίως τους μήνες της ανθοφορίας, τους ανοιξιάτικους δηλαδή μήνες.
Μια από τις εργασίες των ελαιοκαλλιεργητών είναι το μάζεμα των ελιών, γνωστό ως «λούβισμα», το οποίο γίνεται από τα τέλη Οκτωβρίου μέχρι τα τέλη Φεβρουάριου. Για το «λούβισμα» των ελιών χρησιμοποιείται η μέθοδος του ραβδισμού ή αλλιώς «βάκλισμα» αλλά και σύγχρονές μέθοδοι με μηχανήματα.
Το «βάκλισμα», η παραδοσιακή μέθοδος για το μάζεμα των καρπών της ελιάς, που αναφέρθηκε και πιο πάνω, πραγματοποιείται ως εξής: «χτυπούν» το ελαιόδεντρο με ένα ξύλινο ραβδί, τη «βάκλα» και τότε οι καρποί του πέφτουν και συγκεντρώνονται στα τεράστια πανιά που προηγουμένως τοποθετούνται κάτω από το δέντρο. Έπειτα, οι ελιές τοποθετούνται σε κασόνια και συνήθως οδηγούνται στο ελαιοτριβείο για την παραγωγή ελαιόλαδου.
Επιπρόσθετα, κάποιοι ελαιοκαλλιεργητές ακολουθούν την παραδοσιακή μέθοδο πολλαπλασιασμού των ελαιόδεντρων που είναι ο εμβολιασμός, δηλαδή η προσαρμογή ενός κλαδιού ελιάς σ' άλλο δέντρο. Τέλος, αξίζει να αναφερθεί πως η καρποφορία των ελαιόδεντρων δεν είναι άμεση, αφού για να καρποφορήσει ένα ελαιόδεντρο χρειάζεται να περάσουν τουλάχιστον τρία χρόνια από τη φύτευσή του.
Πηγή:
Ιωνάς Ιωάννης, Παραδοσιακά Επαγγέλματα της Κύπρου, Λευκωσία, 2001, σ.487-497
|
