Η Δρυνιά είναι χωριό της επαρχίας Πάφου και ανήκει στην γεωγραφική περιφέρεια των Αμπελοχωριών Λεμεσού - Πάφου.
Στην περιοχή κυρίως ασχολούνται με τα αμπέλια (οινοποιήσιμα κυρίως), τα σιτηρά και τα νομευτικά φυτά.
Ο οίνος, ο σίτος και έλαιον, ήταν και είναι για εκατοντάδες χρόνια τα βασικά στοιχεία διατροφής και διαβίωσης των μεσογειακών λαών. Για τους κατοίκους της Δρυνιάς και γενικά των κρασοχωριών, το αμπέλι έπαιξε πρωτεύοντα ρόλο στη διατροφή, στις συνήθειες, στα ήθη και έθιμα, στην ενασχόληση και γενικά στην καθημερινή ζωή τους. Έτσι η ζωή του κρασοχωριάτη ήταν εξαρτημένη από την παραγωγή του αμπελιού και πολλά στοιχεία του κύκλου της ζωής, ήταν συνδεδεμένα με το αμπέλι. Εκτός από αυτή καθ' αυτήν την καλλιέργεια, μια σειρά άλλα επαγγέλματα δημιουργήθηκαν, για να εξυπηρετήσουν τον αμπελουργό, αλλά και ταυτόχρονα να αυξήσουν το οικογενειακό εισόδημα. Τέτοια επαγγέλματα που σήμερα έχουν χαθεί ήταν: κοφινάς, καλαθοποιός, στρατουράς, ζευκαλάτης, μετρητής κρασιού, κυρατζής, καζαντζής, κωμοδρόμος, καλαϊτζής, μουδουράς, κ.ά. Κοντά σ' αυτά, χάρη στην σχετική ευημερία που έφερε η αμπελοκαλλιέργεια στα χωριά της περιοχής, αναπτύχθηκαν ιδιαίτερα και όλα τ' άλλα επαγγέλματα.
Σ'ότι αφορά την διατροφή, έχουμε να παραθέσουμε πλείστα εδέσματα και ροφήματα, που έχουν σαν βάση τα προϊόντα του αμπελιού και τα οποία επινόησε από τη μια η ανάγκη για διατροφή και από την άλλη η ευρηματικότητα των γυναικών της περιοχής, που είναι ξακουστές σ' όλη την Κύπρο για την νοικοκυροσύνη τους.
Καταγράφουμε λοιπόν:
Οι γέρικες κουζούπες και τα κλήματα, χρησιμοποιούντο ως καύσιμη ύλη για την τσιμινιά, για μαγείρεμα στην νισκιά, για τον φούρνο ή για το καζάνιασμα.
Με τα φύλλα του αμπελιού φτιάχνονται τα κουπέπια, τα ξυνοστάφυλα (πράσινα) χρησιμοποιούντο στη θέση του λεμονιού σ' ορισμένα φαγητά. Από το σταφύλι φτιάχνεται η σταφίδα, είτε αμπελίσιμη από ξηρά σταφύλια, είτε βραστή με αλισίβα ή σόδα. Τα σταφίθκια στην κούμνα ήταν το θρεπτικότατο καθημερινό έδεσμα για παιδιά και για μεγάλους.
Σταφύλια καλής ποιότητας, συνήθως ξυνιστέρι, κρεμάζοντο στα βολίτζια και αποτελούσαν το γλυκό φρούτο κατά τους χειμερινούς μήνες (κρεμασταρκές). Τα λιωμένα σταφύλια τα έβαζαν στον κούζον και έφτιαχναν τις μάτσιες, είδος μαρμελάδας.
Από τον μούστο γίνεται ο ππαλουζές, ο σουτζιούκος και τα κιοφτέρκα, θρεπτικότατα γλυκά, τα οποία καμιά σχέση δεν έχουν με τα αμφίβολης ωφέλειας γλυκά, που τρώμε σήμερα.
Το κρασί εκτός από ποτό, χρησιμοποιείται στην μαγειρική (αφέλια, κρασάτα, κ.ά.), στην αλλαντοποιεία (λουκάνικα, λούντζες, κ.ά.). Με το γλυκό κρασί γίνεται το νάμα της θείας κοινωνίας.
Παράλληλα με τα αμπέλια, ασχολούνται και με την γεωργία. Σε λιγότερο βαθμό βέβαια, αλλά δεν αφήνουν την ευκαιρία να πάει χαμένη. Με την γεωργία έχουν να κερδίσουν ακόμα ένα προσοδοφόρο ωφέλημα. Εκτός από το οικονομικό όφελος είναι και η αγάπη του αγρότη, που με περηφάνια θέλει να καλλιεργεί τη γη του και να προσφέρει στη κοινότητα του και γενικά στη κυπριακή αγορά. Από τα σιτηρά το αλεύρι, το οποίο δεν μπορεί να λείψει από το σπίτι της αγρότισσας γυναίκας. Αυτή κάθε βδομάδα θα ζυμώσει τα ψωμιά για την οικογένεια. Θα δώσει τη ζεστασιά και την ευωδιά στο σπίτι και στη γειτονιά.
|
