Στην Πάφο και ιδιαίτερα στη κοινότητα Δρυνιάς, τηρούσαν σε μεγάλο βαθμό την παράδοση για το ρέσι. Το ρέσι ήταν σιτάρι, που το έπαιρναν στη βρύση νέοι και νέες και εκεί κάτω, υπό τους ήχους των «βιολιών» το καθάριζαν, το έπλεναν, το στράγγιζαν και με αυτό έφτιαχναν την επόμενη μέρα ένα από τα κύρια φαγητά του γάμου, το ρέσι. Ήταν ένα είδος πιλαφιού με αλεσμένους κόκκους σιταριού, που ψηνόταν στο ζωμό πολλών ορνίθων, χοιρινών κρεάτων κ.λ.π., μέσα σε ένα ή και δύο μεγάλα καζάνια, ανάλογα με τον πληθυσμό του τόπου και προσφερόταν σε όλους τους συνδαιτυμόνες. Το ρέσι εσυνηθίζετο πάρα πολύ στην Πάφο, δεν εσυνηθίζετο όμως στη Λευκωσία και σε άλλες πόλεις και περιοχές της Κύπρου, εκτός μόνο κάπου κατ΄ εξαίρεση.
Για το ρέσι τραγουδούσαν διάφορα τραγούδια οι νέοι και οι νέες στη βρύση, καθώς και οι μουσικοί. Το κύριο όμως τραγούδι με το οποίο άρχιζαν τη διαδικασία αυτή, ήταν το πιο κάτω:
Πέντε μαντίλια κότσιηνα τζι έναν ωραίο φέσι,
ελάτε κοπελλούες μου να πλύννουμεν το ρέσι.
Ελάτε ούλες του χωρκού στη βρύση για να πάμεν,
να πλύννουμεν το ρέσιν τους, στον γάμον τους ναφάμεν.
Ω! Παναϊα της Κορφής με το θρονίν στη μέση,
έλα τζιαι σου βοήθα μας ν' αλέσουμεν το ρέσι.
Ελάτε κοπελλούες μου να ψήσουμεν το ρέσι,
να φάει τζιαι ο νιόγαμπρος, να δούμεν αν τ' αρέσει.
Πολλές φορές, τη διαδικασία της ετοιμασίας του ρεσιού σε μερικά μέρη, την άφηναν για την επόμενη μέρα, της Κυριακής το πρωί.
|
